Wat een bikkel!

Wat een bikkel is die Kyan toch! We hadden eigenlijk in gedachte te fietsen met de aanhangfiets om hem iets te ontlasten, maar deze bleek al vergeven. Dus fietste hij zelf wat hij zelf ook liever deed dan de aanhang. Het hotel heeft diverse fietsen voor groot en klein en alle drie deden we dan ook wat proefrondjes om te bekijken welke fiets het meest passend was. Hiermee gingen we op pad om na twee-en-een-half uur en zo’n negentien kilometer weer terug te keren. En dat zonder een keer te mopperen of te klagen van Kyan, hij vond het erg leuk! Een keer viel hij (nota benen toen we stilstonden!), maar gelukkig hadden we pleisters mee en waren de tranen snel gedroogd. We fietste door de wijk, de kampung, en kwamen langs diverse batik-fabriekjes, diverse kroepoek-fabriekjes waarbij we er bij een stopte, een vliegermaker (die er niet was maar de werkplaats was open dus we hebben zelf even gekeken) en verder het gewone leven hier. Woningen van heel mooi (enkele) tot ietwat krakkemikkig en alles er tussenin, wegrestaurantjes en eetstalletjes, winkeltjes, koeien/geiten/schapen/ganzen enzovoorts. Continue werden we gedag gezegd en toegeroepen vanuit de huizen door zowel kinderen als volwassenen, heel erg leuk. De route was duidelijk en konden we makkelijk volgen. Een keer gingen we verkeerd. Maar grappig genoeg werden we door de mannen die aan het werk waren op deze hoek direct teruggeroepen. We hebben het vermoeden dat we niet de enigen zijn die deze fout zullen maken en de heren de waarschijnlijk bijna dagelijks langskomende fietsende Nederlanders een beetje in de gaten houden om te behoeden voor wat extra kilometers. 

Weer in het hotel aangekomen dronken we wat alvorens op weg naar de lunch te gaan. We besloten vandaag het noodle-soep stalletje vlakbij te proberen. We weten dat er meer hotelgasten komen, maar desondanks werden we zorgvuldig bestudeerd door de aanwezige dames en konden wij niet begrijpen hoe we een bedrag moesten afrekenen wat niet door drie deelbaar is. Maargoed, drie lekkere kommen soep voor een euro of twee, daar ga je niet over zeuren. 

Terwijl we bij het soepstalletje zaten, onder het golfplatendak gelukkig, begon het te regenen. Eerste een klein miezerbuitje wat snel weer ophield maar net voordat we vertrokken begon het toch lekker door te regenen. Omdat het al iets betrok toen we het hotel verlieten hadden we een paraplu meegenomen van de receptie die er nu voor zorgde dat we grotendeels droog overkwamen. Wel prezen we ons gelukkig dat we niet meer op de fiets zaten!

Vanmiddag speelde Kyan met de buurkindjes. Eerst memory en toen het droog was in het zwembad. Om een uur of vijf viste we hem daaruit om even een poosje tot rust te komen. Met een “verplicht” filmpje (jipppiiiiiiiee) lukte dat prima. Wegens ons vroege vertrek morgenochtend voldeden wij ook alvast de rekening en pakte de koffer zo ver mogelijk in alvorens we weer bij de buurvrouw aan tafel aanschoven. Oh ja, tussendoor kwam er ook nog een vrachtwagen met kokosnoten voorbij en aapjes erop. Net zoals wij vorig jaar bij de apenschool zagen.

We waren vandaag de enigen bij de buurvrouw. We merken dat veel mensen hier een huurauto hebben en de meeste waren voor het eten op pad gegaan naar de stad. Ook waren er mensen die net als wij deelname aan een kookcursus. Het eten smaakte er niet minder om.

Creatieve en culinaire scholing

Logeren in de kampung betekend ook vanaf een uur of vijf de moskee zo nu en dan en de hanen uit de buurt. De laatste paar uurtjes van de nacht waren dus wat onrustig. Uiteraard niet voor Hans die overal als een blok doorheen slaapt. Het ontbijt wordt hier geserveerd op het terras aan het water. Een prachtig plekje waar een heerlijk ontbijt verscheen. Inclusief potje thee en hagelslag! 

We hadden eigenlijk het idee om vandaag te gaan fietsen, maar omdat er meer mensen dat idee hadden doen wij dat morgen. Vanmorgen hebben we een bezoek gebracht aan een nabij gelegen batik fabriekje waar we tevens een “cursus” kregen en zelf een doek produceerde.

Boven links: de was op het vuur, boven rechts en midden: de dames brengen de verf aan, onder links: de was aanbrengen met speciale pen en onder rechts het mengen van de verf

Het was een kleinschalig fabriekje waar zo’n tien mensen aan het werken waren. Bij het produceren van batik wordt er eerst was in vormen op het doek aangebracht waarna deze vakjes gevuld worden met verf. Door de was blijft de verf in de afgesloten ruimte en kun je vormen maken. De kleuren kun je over elkaar aanbrengen zodat ze mengen en/of in elkaar overlopen. Hoewel de professionals de was direct aanbrengen op het doek tekende wij eerst met een potlood voor waarna we de was met een soort grote vulpen, die je steeds moest vullen met hete was als het stolde en dus niet meer doorliep, over de potloodlijnen aanbrachten. Omdat de was vlot stolde was dit een werkje van zowel geduld als precisie. Omdat Kyan beide nog niet in grote mate heeft en de was ook kokend heet was heeft Hans deze taak van Kyan overgenomen. Mariel had een eigen kunstwerk en Hans heeft Kyan geholpen. Na het aanbrengen van de waslijnen konden we aan de slag met de verf wat we allemaal een iets aantrekkelijker werkje vonden. De dame die alles begeleidde, de dochter van de eigenaar, vertelde dat zij zojuist haar driejarige batik-opleiding in Kuala Lumpur  (de enige in z’n soort) had afgerond. 

Na zo’n twee-eneenhalf uur waren we klaar. Onze doeken zullen nog een behandeling krijgen waarna we ze morgen klaar om mee te nemen als souvenir zullen ontvangen. Terug in het hotel informeerden we naar de lunch. De dame bij de receptie vertelde dat er op twee minuten een restaurant zat. Dus dachten wij daarheen te lopen. Toen wij twintig meter op weg waren riep ze ons terug. Ze leefde in de veronderstelling dat we een auto hadden hier dus de aangegeven twee minuten waren per auto! Toevallig vertrok er net een auto en die man bood aan ons even af te zetten, hij wilde ons zelfs nog wel terugbrengen ook na het eten. De dame van de receptie gaf aan dat het “ok” was, de man was een vriend van mister Harry (de eigenaar). Er bleek ook nog een stel in de auto te zitten maar met een beetje proppen lukte het. We hoefde natuurlijk niet ver, dat scheelde ook. Omdat we de tijd aan onszelf wilde hebben bedankte we hem heel erg maar zeiden dat we terug zouden lopen. Bij het restaurant aangekomen bleek dit iets lokaler dan de term restaurant ons deed vermoeden. Maargoed, als het hotel je erheen stuurt ga je ervan uit dat het ok is. Het eten stond klaar in grote bakken en je kon aanwijzen wat je wilde. Dit werd dan in een papier met bananenblad gevouwen waarna je het meenam naar je tafel. We namen het zekere voor het onzekere en kozen de vegetarische optie maar aten smakelijk en voor een prikkie. Er zijn dagen geweest waarop we alleen aan drie drankjes al meer uitgaven dan aan de complete lunch en drankjes hier. 

Boven het resultaat van de batik cursus en onder het restaurant van de lunch en de lunch

Na de lunch liepen we in een half uurtje (wel warm) terug waarna Hans en Kyan een dutje deden alvorens we allemaal een duik namen. Om vijf uur meldde we ons bij de receptie waar we ons hadden aangemeld voor de kookcursus. De dame achter de receptie had al verteld dat deze door haar moeder verzorgd werd en we liepen een paar minuten naar hun huis hier dichtbij. Hier woonde oma (van negentig jaar), moeder, de dame zelf, haar broer, schoonzus en hun drie kinderen (van een half jaar, zes en zeven). De overige familieleden bevonden zich in andere delen van het huis dus die hebben we nauwelijks gezien. We kookte in een grote, maar zoals te verwachten, eenvoudige en rommelige keuken. Alles wat we nodig hadden stond al klaar en we begonnen met een soort bananen-oliebollen. Verder maakte we curry, gefrituurde kip en atjar (salade/groente). We werden voor het snijden, roeren en kneden flink aan het werk gezet waarbij Kyan zeker niet voor ons onderdeed. Net voor vertrek constateerde hij dat hij zijn meegebrachte speelgoed niet gebruikt had omdat hij te druk was geweest met koken. Toen alles met rijst op tafel stond hebben we het lekker opgegeten en hebben lege schalen achtergelaten. Los van dat het koken leuk was, was het vanzelfsprekend erg leuk dit te doen in een “gewone gezinskeuken” en was de medewerkster van het hotel een gezellige praatster die ons van alles vertelde en aan wie we ook van alles hebben gevraagd. Zo heeft ze ons bijvoorbeeld de kippenhobby van haar oom uitgelegd. Hij woonde naast haar familie met de zijne en had zo’n veertig hokken met showkippen waarmee hij deelneemt aan wedstrijden. Verder zagen we in de keuken de collectie rijstkokers in diverse maten (de grootste was echt groot, formaat betonkuip) en legde ze uit dat tien kilo rijst ongeveer genoeg is voor twee weken voor de familie.

Het was ontzettend leuk om dit zo authentiek te kunnen doen en we togen dan ook tevreden huiswaarts na het eten. 

In de kampung eten bij de buurvrouw

Vanmorgen bij het wakker worden leek het wel of het rommelde buiten….. Dat kan toch niet dachten wij…..

Nou, het kon dus wel! Stormen, regen, niet keihard die regen, maar wel hard genoeg om niet mee op een open boot te willen zitten. Hmmmmm……die hadden we niet zien aankomen. Is het slechte weer hier niet altijd aan het einde van de dag? We gingen eerst maar eens op het gemak ontbijten om te constateren dat de zee er niet heel fijn uitzag om op te varen. De boot van acht uur vertrok desondanks. We waren blij dat we daar niet op zaten. Na het ontbijt hadden we nog tot elf uur de kamer en om twaalf uur hadden we de boot geboekt terug naar het vaste land. We pakte de koffers en zagen het weer gelukkig langzaam opklaren. Rond tienen was het droog en kwam de zon. Tegen de tijd dat we uitvoeren om even voor twaalven kon je het je al niet meer voorstellen dat het ’s morgens zo slecht was geweest. 

De laatste mooie blauwe plaatjes:Weer in een half uurtje voeren we terug naar Kuala Besut. Via het hotel hadden we een taxi geboekt. Achteraf was dit niet nodig geweest want er waren plenty taxi’s in de haven, maargoed. We zochten het kantoortje op waar we ons meldde met de taxi voucher en werden gemaand even te wachten, de taxi werd gebeld. Niet veel later kwam de man ons zeggen dat er een grotere taxi zou komen, maar voor hetzelfde geld. Wij vonden alles best. Deze belofte werd herhaald, hij had echt het idee dat hij ons een grote gunst verleende en inderdaad reed er een twaalf persoons busje voor. Redelijk nutteloos natuurlijk, een kleinere had prima voldaan, maar blijkbaar was die niet voorhande. De chauffeur was van hetzelfde kaliber als degene die ons naar de boot bracht, hij trapte zijn gaspedaal flink in. 

Het winkeltje in de haven waar we nog even drinken haalde:

Ons volgende stekkie is Pasir Belanda. Een hotel van Nederlanders in de Maleise kampong. Er zijn zeven hutjes waarvan er een de komende dagen van ons is. De huisjes liggen in een prachtige tuin en ook van binnen is het allemaal erg netjes. Alle gasten op dit moment zijn Nederlanders dus het is een soort Nederlandse kolonie. Na aankomst en de noodzakelijke dingen uitgepakt te hebben, hebben we lekker op de veranda gezeten. Kyan heeft zich vermaakt met de schommels en trampoline en in de hitte zorgde dat laatste voor een verhit koppie. Mariel en Kyan zwommen nog even. Het zwembad is echt klein maar niet minder verfrissend.

Het avondeten doe je hier bij de buurvrouw als je wilt. Het hotel biedt geen diner en volgens mij zit er op loopafstand ook niks. Dus je moet of naar Kota Bahru, of bij de buurvrouw eten. Aanmelden voor vijven en om zeven uur aan tafel. Tegen zevenen begaven we ons nieuwsgierig tussen de huizen door waar we in de tuin bij de buren een overkapping aantroffen met gedekte tafels. Zelfs het eten stond er al op, evenals een kan drinken. Alleen de rijst werd nog door de zoon des huizen (denken we) gebracht. De gasten waren allemaal gasten van Pasir Belanda en het was eigenlijk heel erg grappig om in een overdekte achtertuin te eten. En nog lekker ook! Na het eten keken we elkaar even vragend aan, wat nu? Er was niemand te bekennen en wij vroegen ons af hoe het met de rekening zou gaan? Een van de andere gasten fluisterde ons in dat er door het hotel bijgehouden wordt wie ze aanmelden en het dus gewoon op rekening was. We konden dus gewoon weglopen zonder wanbetaler te zijn.

Ondertussen was het voor Kyan erg laat dus die ging graag naar bed om binnen vijf minuten in dromenland te zijn.

Ons huisje en een mooi plaatje van de rivier achter het hotelterrein:

Bijslapen, nog een schildpad en weer een tropische bui

Elk jaar schrijf ik een keer een blog over de man met de hamer. En ja hoor, ook dit jaar ontbreekt deze reisgenoot niet. De afgelopen dagen merkte we aan Kyan al dat hij moe was. Ondanks vroeg in bed en zo’n twaalf uur per nacht slapen leek hij een beetje op zijn eindje te lopen. Vanmorgen werd al voor het ontbijt duidelijk dat de man met de hamer zich weer ongewenst aan het opdringen was. Kyan besloot overdwars te gaan en uit te testen hoe lang het duurde voor wij boos werden. Hij wilde niet mee te gaan ontbijten waarop wij uiteindelijk besloten hem maar in zijn sop te laten gaarkoken en samen te gaan ontbijten (met zicht op de kamer) in de hoop dat hij op zou geven. Niets was minder waar, Kyan hield vol. En wij ook dus nadat we ontbeten hadden moest er iets gebeuren. Kyan moest gaan slapen, of hij wilde of niet. Uiteraard wilde hij niet want het was in zijn ogen geen bedtijd (wat klopte) maar na een krap half uur gaf hij op en werden zijn oogleden te zwaar. Zo’n twee (!!!) uur later werd hij een stuk gezelliger wakker.

We hadden weinig plannen vandaag wat fijn was. We wilde wel nog wat snorkelen verderop maar omdat we dit zelf doen vanaf het strand hadden we de tijd aan onszelf. Vanmorgen hingen we wat rond, lazen, speelde Uno en Kyan speelde na zijn dutje in de hangmat en spotte varanen. Na de lunch zette we dit voort. Warm, relaxed, niks hoeven en golven op de achtergronden zorgden voor een echt eiland gevoel.

De drijvende pier voor het hotel

Rond half vier gingen we snorkelen, verderop, waar we eerder een schildpad zagen. Wederom zwommen we rond in een prachtig aquarium vol vis. En opnieuw zagen we een grazende schildpad, fantastisch! Op de terugweg zagen we ook nog apen op het terrein van het naburige hotel.

Na het snorkelen hadden we nog wat tijd om op onze veranda door te brengen waar we, tot groot plezier van Kyan, gezelschap kregen van een van de katten die hier rondloopt. Aangezien wij niet erg van de katten zijn trachtte we het beest vriendelijk doch dringend ertoe te bewegen weg te gaan.  Het beest liet zich echter niet wegsturen. Het compromis was dat het in een hoekje lag te slapen. Toen we terugkwamen van het avondeten gierde Kyan het uit; de poes lag op een van de stoelen. In zijn beleving konden wij daar dus vanavond niet op zitten. Het lijkt me duidelijk dat wij nu heerlijk zitten en de kat zijn heil elders heeft moeten zoeken:-)

 Al tijdens het avondeten werd het donker en voorspelde de kelner regen. Wat flitsen en gerommel gevolgd door een fikse wind deden vermoeden dat dat wel eens zou kunnen kloppen en inderdaad plens het nu weer. Wij zitten nog buiten (overdekt) maar ik heb het vermoeden dat we hier niet lang meer droog blijven…..

Nemo heeft echt veel vriendjes!

Kyan begon zijn dag weer goed:

Ons huisje:

Vandaag wilde we een snorkeltripje maken. Kyan had andere plannen, hij wilde wel de hele dag in de hangmat liggen. Gelukkig begon ons tripje pas om tien uur en kon hij rustig een poosje schommelen in de hangmat.

De snorkeltrip ging naar vier plekken waar we konden snorkelen. Alle vier toch anders qua omgeving en op de eigen manier mooi. We zagen heel erg veel vissen in heel erg veel kleuren. Wel merkte we dat het best toeristisch is hier. Op drie van de vier plekken lagen nog diverse andere boten met mensen die ook zo’n trip boekte. Op zich hadden we er geen last van maar de laatste plek, waar we alleen waren deed wel idyllischer aan. Wat wel ergerniswekkend is, is dat er altijd nog mensen (Aziaten) zijn die zich niet normaal kunnen gedragen en bv denken dat vissen voeren een goed idee is. Dat gezegd hebbende;  in onze boot werd ook geen enkele vorm van voorlichting gegeven op dat gebied. Dit bevreemde ons wel, je zou zeggen dat ze hier de natuur willen beschermen om ook de toeristische inkomsten in de toekomst veilig te stellen, maar nee.

Wij hadden het idee een uur of een weer in het hotel te zijn maar dat werd twee uur. Na alle snorkelspullen en badkleding te hebben uitgespoeld (elke kamer is voorzien van buitenkraan en waslijntje) hebben we gelunched bij de buren. Kyan zocht zijn hangmat daarna weer op en rommelde lekker wat aan alvorens hij neerviel met een filmpje en wij relaxte in/voor de kamer.

Wegens de erg late lunch moesten we voor het avondeten een beetje creatief zijn. Overslaan wilde we niet, maar honger hadden we ook niet echt. Het werd wat friet met saté en loempia’s. Lekker en voldoende. Na een ijsje en een lekkere douche ging Kyan in de airco onder de wol.

We hebben vandaag trouwens naast een varaan en vleermuizen ook een vliegende eekhoorn gezien op het hotelterrein. Wat verder opvalt is de hoeveelheid Nederlanders, en dan in het bijzonder Nederlandse gezinnen. Af en toe een praatje is leuk maar het percentage landgenoten hier is, naar onze smaak, wel erg hoog hoor!

Finding Nemo (en zijn vriendjes)

Gisterenavond ging het om half tien ineens heel erg hard waaien. We hadden al wat lichtflitsen op zee gezien en niet veel later ging het echt kei- en keihard regenen en onweren. Wow, wat kan het spoken hier. Wij zaten nog buiten maar zijn naar binnen gegaan omdat we ondanks de overkapping nat werden. Daarnaast wilde we niet het risico lopen dat Kyan wakker zou worden en wij eventueel geroep niet zouden horen.

Gelukkig sliepen we alle drie prima en zaten we fris en fruitig weer aan het ontbijt. Kyan met een lekkere ananaswafel dus die begon de dag heel goed!

Na het ontbijt zijn we naar een strandje een minuut of toen verderop gegaan om te snorkelen. In eerste instantie zagen we niet of nauwelijks vis maar al snel ontdekte we waar de vis wel zat. We waren niet voor niks geadviseerd daarheen te gaan door het hotel. Het was prachtig snorkelen met een keur aan verschillende vissen en visjes. Mariel zag zelfs clown visjes,  Nemo’s. Toen Hans toch nog even in het “visloze” stuk snorkelde zag hij ineens een schildpad! Kyan en Mariel waren op het strand maar ook direct weer in zee toen ze dit hoorden. De schildpad zwom op zijn gemak rond en niet veel later kwam er een tweede die grazend op de zeebodem zijn korstje bijeen scharrelde. Het was echt geweldig om te zien!

Kyan was er daarna wel klaar mee, hij vond het snorkelen nog best lastig en besloot zich verder op het strand te vermaken. Wij snorkelde om beurten verder.

Na de lunch bleven we op het heetst van de strand uit de zon op de veranda. Rond half vier zijn we opnieuw gaan snorkelen. Kyan had gehoord dat Mariel Nemo gezien had en wilde ook Nemo gaan zoeken. Dit maakte dat hij echt een stuk met ons snorkelde om te zoeken en op dat moment kreeg hij het snorkelen door waardoor hij er ook plezier in kreeg. Dus ook nadat we Nemo hadden gezien snorkelde meneer heerlijk verder. Vanmiddag zagen we ook nog een haai (tje). Het is ontzettend leuk om te zien dat Kyan het snorkel “trucje” nu kent en hoe leuk hij het vind. In eerst instantie deed hij bij elke vis die hij zag nog zijn snorkel uit zijn mond om te vertellen wat hij zag maar al snel werd dit wijzen waardoor hij ook wat makkelijker door kon zwemmen. Hij snorkelt overigens met een opblaasbaar zwemvestje wat wij nu voor het vierde jaar bij ons hebben maar nog nooit eerder gebruikte. Voor het snorkelen is het makkelijk voor hem.

Na een lekker diner kroop Kyan graag in bed. Het was vandaag te merken dat hij er gisteren laat in lag. Hopelijk tankt hij vannacht wat bij! Het is jammer dat hij ’s morgens niet wat langer slaapt,  maargoed dat is wat het is.

Te land, ter zee en in de lucht

De volgorde van de titel klopt niet, maar te land, in de lucht en ter zee bekt niet zo lekker:-)  

De dag begon rustig. We vlogen om kwart over twee naar Kota Bahru en hadden vanmorgen geen programma. Na een rustig picknick ontbijt op de kamer haalde Kyan zijn tasje met plastic auto’s en popjes tevoorschijn. Ik weet al niet eens meer hoe we aan die auto’s komen, ze stellen niks voor, maar elke vakantie weer speelt hij ermee waarna ze weer voor een jaar de vakantiela in gaan. Er werd wat afgeraced en hij had gewoon even lekker de tijd voor zichzelf waarbij hij wel om de haverklap toeschouwers wenste en wij geacht werden te beslissen wie de winnaar van de wedstrijd was. Ook bouwde hij een prachtig huis met het aanwezige meubilair en kussens.

Wij pakte de spullen, lazen wat en zaten nog even op internet voordat we rond half twaalf uitcheckte. Met Uber gingen we naar het vliegveld waar we ons na de zelf check in vergrepen aan een fastfood-lunch. De vlucht naar Kota Bahru duurde ruim anderhalf uur die Kyan grotendeels en Hans deels slapend doorbracht. Mariel zat met zweethandjes aangezien de captain aankondigde dat het stijgen een”bumpy ride” zou worden maar dat viel gelukkig alles mee.

Na landing werd het pas echt spannend. We moesten namelijk de boot naar Perhentian Besar halen.  Toen we dit allemaal bedachten en organiseerde boekte we een vlucht om twaalf uur. De laatste boot van vier uur haalde we dan makkelijk. Maar Air Asia besloot de vlucht ruim twee uur naar achteren te verplaatsen waar door het allemaal redelijk onmogelijk werd. We overlegde per mail met het hotel, waar we de transfer ook boekte, en zij zegde toe hun best te doen maar geen garanties te kunnen geven. Dat was dus in de voorbereiding wel een dingetje en we besloten een extra nacht in de haven te boeken. Het was de kost niet en dan wisten we zeker dat we niet aan het eind van een reisdag nog op zoek hoefden naar een beetje behoorlijke overnachtingspek. Doel was natuurlijk dat niet te hoeven gebruiken, maar zonder garanties en in de wetenschap dat ook het weer nog roet in het eten kon gooien leek dat de beste oplossing.

Maargoed; de taxi stond volgens afspraak voor en deze man had duidelijk orders gekregen ons zo snel mogelijk in Kuala Besut, waar de boot vertrok, te krijgen. Inhalen, rode lichten omzeilen via zijstraten, van alles haalde hij uit de kast. Uiteindelijk waren we er een uur of kwart over vijf in Kuala Besut waar we in een wat rommelig kantoortje kwamen met allerhande pratende mensen waarvan ons niet duidelijk werd wie wat deed en wie er mee moest. Wel werd snel duidelijk dat de boot nog zou gaan en werden naast onze koffer ook de nodige boodschappen ingeladen op de bagage kar.  Deze kar moest helling af richting de bootstijger waarbij de twee jongens die hem duwde er glijden achteraan gingen. Ze hadden het vast eerder gedaan want de bagage overleefde zonder nat pak.

Zodra wij en de vijf andere passagiers  (lokalen, onder meer hotel personeel) aan boord waren vertrokken we. De zee leek kalm maar zelfs zonder zichtbare golfslag sloegen we soms hard op en neer. Dat gezegd hebbende; de boot en boodsman waren duidelijk zeewaardig en eng was het dus zeker niet. Dit tot opluchting van Mariel die op internet wel andere verhalen had gehoord van ruwe zee aan het einde van de dag (soms kun je dingen beter niet lezen). Kyan vond het bereleuk dat we hard gingen en moest nog harder lachen als de boot op en neer ging.

Bij het hotel aangekomen checkte we in en werden naar onze kamer gebracht. Een hutje met zeezicht direct achter het restaurant. De kamer is zoals verwacht; weinig ruimte, weinig luxe maar op zich alles wat je nodig hebt. Je leeft hier buiten. Wat we ervan vinden dat we direct achter het restaurant zitten moesten we even over nadenken. Vooralsnog lijkt het alsof we er geen last van hebben, we zitten nu op onze veranda en horen wel geroezemoes en zachte muziek maar daar blijft het bij. Voordeel is dat er hier alleen wifi in het restaurant is en daar liften we op de kamer op mee. Verder heerst er een ontzettend leuk strand-sfeertje en ga je acuut in de relax modus zodra je hier aankomt.  Het zeewater overigens is heel helder en bij het uitstappen van de boot zagen we de eerste visjes al. Morgen zullen we ons snorkelmateriaal eens gaan proberen.

Na een heerlijk diner ging Kyan graag zijn bedje in. Wij hebben een veranda waar we heerlijk op kunnen zitten met allemaal lichtjes voor ons en de zee op de achtergrond.